خوشحال شدن از ناراحتی و شکست دیگران یک جنبه بسیار غیرانسانی و بی‌انسجام است که در گام اول می‌تواند به نظر شخصی ناشکرفته بیاید. همانطور که ما انسان‌ها با توانایی‌ها و ظرفیت‌های خاص خود متمایز هستیم، دیگران نیز از همین مزیت‌ها برخوردارند و هر کسی در مقابل ناکامی‌ها و شکست‌ها قرار می‌گیرد. به همین دلیل، احترام و همدردی با دیگران در مواجهه با ناکامی و شکست بسیار ارزشمند و انسانی است.
با توجه به مفهوم اخلاقی و انسانی خوشحالی، از نظر بسیاری از افراد، خوشحال شدن از ناراحتی و شکست دیگران نشانه عدم احترام به دیگران و بی‌توجهی به مشکلات و درد و رنج آنان است. در واقع، این نوع خوشحالی بیانگر عدم توجه به ارزش‌ها و ارزشمندی‌های انسانی است که در برابر مشکلات و ناکامی‌ها یکدیگر را تقویت می‌کند.
علاوه بر این، خوشحال شدن از ناراحتی و شکست دیگران نشانه یک رفتار بی‌عدالت و ظلم آمیز نیز است. همواره مراقب بودن از تأثیرات ناخوشایند روانی و روحی بر دیگران و نادیده گرفتن آن، خلاف اصول عدالت و همدردی است و می‌تواند روحیه و اعتماد به نفس فرد را به شدت تضعیف کند.
از طرفی، خوشحال شدن از ناراحتی و شکست دیگران نمی‌تواند به عنوان یک عامل موثر در بهبود روحیه و عملکرد فرد شناخته شود. به جای اینکه به دیگران برای افتخارات و موفقیت‌های خود تبریک گفته و همراهی کنیم، اگر از شکست و ناکامی آنان خوشحال شویم، در واقع از فرصت‌هایی که برای یادگیری و بهبود خود دارند، سر باز می‌زنیم.
بنابراین، به جای خوشحال شدن از ناراحتی و شکست دیگران، باید تلاش کنیم تا به عنوان همدیگر همراهی کنیم و از مشکلات و ناکامی‌هایشان آموزش ببریم. این روش، به همدردی و احترام به دیگران و همچنین بهبود روحیه و اعتماد به نفس خود و دیگران کمک می‌کند و راهی استوار در جهت ساختن یک جامعه انسانی‌تر و مهربان‌تر.
