کمال گرایی چیست؟
کمال‌گرایی یک ویژگی شخصیتی در روان‌شناسی است که با تلاش فرد برای بی‌عیب و نقص بودن و تنظیم استانداردهایی برای بالاترین سطح عملکرد توصیف می‌شود و با خود ارزیابیِ انتقادی و نگرانی در مورد ارزیابی دیگران همراه است. کمال‌گرایی در بهترین تعریف آن، یک نوع ویژگی چند بعدی است، به طوری که روانشناسان توافق دارند که بسیاری از جنبه‌های مثبت و منفی در آن وجود دارد.
کمال‌گرایی می‌تواند در سطوح پایین، منجر به آسیب‌ها و مشکلات متعدد در زندگی انسان شود و در سطوح بالاتر، تبدیل به یک اختلال خواهد شد که نیاز به درمان دارد. این ویژگی شخصیتی می‌تواند برای اعتماد به نفس ما و کسانی که با ما کار می‌کنند، مخرب باشد و در روابط ما تنش ایجاد کند.
برای مقابله با کمال‌گرایی، می‌توان از روش‌های مختلفی استفاده کرد. به عنوان مثال، می توان به دنبال تعیین اولویت‌های خود برای کاهش تلاش بیش از حد در همه چیز باشیم و به جای تلاش برای بی‌عیب‌ونقص بودن، به دنبال بهبود و پیشرفت خود باشیم. همچنین، می‌توان با تمرین خودشناسی و توانمندی‌های خود آشنا شد و به دنبال توسعه آن‌ها بود. همچنین، می‌توان با تمرین قبول کردن اشتباهات و خطاها، به دنبال کاهش اضطراب و نگرانی در مورد ارزیابی دیگران بود. در نهایت، می‌توان با مشاوره روان‌شناسی، به دنبال درمان کمال‌گرایی بود.
کمال گرایی چه تأثیری بر زندگی افراد دارد؟
کمال‌گرایی می‌تواند تأثیرات مختلفی بر زندگی افراد داشته باشد. افراد کمال‌گرا ممکن است در حال ارزیابی و انتقاد از عملکرد خود باشند و هیچ‌گاه نسبت به تلاش‌هایشان احساس رضایت نکنند. این می‌تواند منجر به کاهش عزت نفس و افزایش استرس و اضطراب شود. همچنین، کمال‌گرایی می‌تواند باعث شود که فرد به دنبال بیشترین کارایی و کیفیت باشد و در نتیجه به تأخیر در انجام کارها و تصمیم‌گیری‌ها بیفتد. افراد کمال‌گرا ممکن است در روابط شخصی و حرفه‌ای خود نیز با مشکلاتی مواجه شوند، مانند تنش‌های بین فردی و کاهش اعتماد به نفس. با این حال، کمال‌گرایی می‌تواند به صورت مثبت نیز اثراتی داشته باشد، مانند افزایش موفقیت و رشد شخصیت. برای مقابله با کمال‌گرایی، می‌توان به روش‌های مختلفی از جمله تغییر نگرش، تمرین در قبول کردن خطاها و ناکامی‌ها، و تمرین در تنظیم استانداردهای مناسب اشاره کرد. همچنین، می‌توان با تمرین در تأخیر انجام کارها و تصمیم‌گیری‌ها، تمرکز بر روی پیشرفت به جای کمال‌گرایی، و تمرین در قبول کردن نقص‌ها و خطاها، به مرور زمان از کمال‌گرایی خود رهایی پیدا کرد.
