مدل اتم رادرفورد-بور یکی از اولین مدل‌های اتمی است که توسط ارنست رادرفورد و نیلز بور پیشنهاد شد. این مدل در سال 1913 معرفی شد و بر اساس آزمایشی به نام آزمایش پراش آلفا بود.
در آزمایش پراش آلفا، پرتو‌های آلفا (ذرات آلفا) به یک برش طلا می‌تابند و پراکنده می‌شوند. رادرفورد با مشاهده الگوی پراکنش پرتو‌های آلفا، به این نتیجه رسید که باید یک مرکز مثبت و جرمی بسیار بزرگ درون اتم وجود داشته باشد که پرتو‌های آلفا را منحرف می‌کند. او این مرکز را هسته اتم نامید.
با توجه به این نتیجه، رادرفورد مدلی پیشنهاد کرد که شامل یک هسته مثبت بزرگ است که الکترون‌ها به دور آن در مدارهای الکترونی قرار دارند. این هسته حاوی بار مثبت است و جرمی بسیار بزرگ دارد. الکترون‌ها با حرکت در مدارهای الکترونی انرژی خود را حفظ می‌کنند و در صورتی که انرژی خود را از دست دهند، به نوارهای درجا می‌افتند.
نیلز بور سپس این مدل را بهبود داد و بر اساس تئوری مکانیک کوانتومی، ذرات الکترونی را در مدارهای مشخصی قرار داد. او در سال 1913 تئوری بور را ارائه داد که بر اساس آن الکترون‌ها در مدارهای الکترونی به دور هسته حرکت می‌کنند و به طور مشخصی انرژی خود را از دست می‌دهند و به سطوح انرژی پایین‌تری منتقل می‌شوند.
مدل اتم رادرفورد-بور اولین مدلی بود که ساختار اتم را توصیف کرد و الگوی پراکنش پرتو‌های آلفا را توضیح داد. این مدل پایه‌ای بود برای مطالعه و توسعه مدل‌های بعدی اتمی و شکل‌گیری مدل بومی.
