قرابت رضاعی چیست؟
قرابت رضاعی یک نوع نسبت خانوادگی است که با شیر خوردن نوزاد از زنی که مادر طبیعی او نیست، حاصل می‌شود. این نوع از خویشاوندی مختص حقوق اسلامی و کشورهای مسلمان‌نشین است و پیشینه آن به سنت‌های اعراب پیش از اسلام می‌رسد. پس از اسلام نیز این نوع از خویشاوندی تأیید شد و هم‌اکنون نیز در قوانین کشورهای اسلامی به رسمیت شناخته شده‌است.
قرابت رضاعی فقط در منع ازدواج میان خویشان رضاعی تأثیر دارد و آثار دیگر قرابت نسبی مانند ارث بردن و انفاق در آن مطرح نیست. هر نوع شیر خوردنی ایجاد قرابت رضاعی نمی‌کند و بر پایه فقه امامیه، شیر زن ناشی از تولد فرزند حاصل ازدواج (مشروع) او باید باشد و شیر مستقیماً از پستان مکیده شود.
در حقوق اسلامی، قرابت رضاعی مستند به قرآن، سنت و اجماع است. آیه سوره نساء در بیان زنانی که ازدواج با آنها ممنوع است، مادرانی که شما را شیر دادند و خواهران رضاعی شما را ذکر می‌کند. اگر چه این آیه فقط از مادران و خواهران رضاعی سخن گفته است، فقها با توجه به احادیث و اخبار، دامنه خویشان رضایی را گسترش داده‌اند.
در قانون مدنی ایران، نکاح با اقربای رضاعی همسر هم در همان حدود قرابت نسبی ممنوع اعلام شده است. بین مرد با اناث از اولاد زن از هر درجه که باشد ولو رضاعی مشروط بر این که بین زن و شوهر زناشویی واقع شده باشد. در حقوق فرنگی، قرابت رضاعی دیده نمی‌شود.
